Hafızam beni yanıltmıyorsa Behçet Çelik’in okuduğum ilk öykü kitabıydı: Diken Ucu
Diken Ucu’nda birçok öyküsünden beğendiğim alıntılar ile paylaşım yapmak istiyorum.
“Umut ulan umut ! Umut olmadan yaşanır mi?”
* görmek , bakmak, gözler, boşluk. sayfa 51
…
Konuşup bitirdik, herkes diyeceğini dedi – hicbir sey değişmedi. sayfa 24
* “Onu özlediğim için aradığımı sanmış olmalı. Özlemedim diyemem, ama özlediğim o mu, bundan emin değilim. O kitabı geçen akşam elime almasaydım, onu aramak aklıma gelmezdi. Boş gözlerle kitaplığa bakıyordum – ne sık yapar oldum bunu. Okunmuş okunmamış, çeyrek yarım bırakılmış kitapların ne anlattıkları, ne hakkında oldukları değildi aklımdan geçenler. Ne zaman aldığımı, okurken neler düşündüğümü hatırlamaya çalışıyordum; fotoğraf albümüne göz gezdirirken birdenbire karşıma çıkan hem tanıdık hem yabancı bir yüzü tanımaya çalışır gibi…”
Öykü ve sevgi ile kalın.
arıkovanınaçomaksokankız 