“Ahmed Arif en sevdiğim şairlerden biri. İnsan olarak da inanılmaz derecede sıcak bir dosttu” diyor Ülkü Tamer.
Muzaffer Erdost’la bazı geceler 12’den sonra bir karpuz alıp onu gece sekreteri olarak çalıştığı gazete de ziyarete gider, saatlerce çene çalardık.
Kahkahalar atarak sık sık anlattığı bir olayı hiç unutmadım: Diyarbakır’dan Ankara’ya gitmiş. Annesi memlekette. Komşu kadınlar boyuna övünürmüş: “Benim oğlum İstanbul’a gitti, memur oldu.” “Benim oğlum İzmir’e gitti, bankacı oldu.” Ahmed Arif’in annesi durur mu, o da başlarmış övünmeye: “Benim oğlum da Ankara’ya gitti, komünist oldu.” “Ne bilsin anam!” derdi Ahmed Arif “Komünistliği de mühendislik, doktorluk gibi meslek sanıyor…”
arıkovanınaçomaksokankız 