İçim ısınmıştı, yüreğim tutuşmuştu. Kızım, kızım … Daha önce kimse bana kızım dememiş miydi? “Bakışların böyle söylemiyor. Boşuna yorulma, bırak da birbirimizi tanıyalım.”
İki ters, iki yüz…Sokaktan biri geçti az önce, karşı eve girdi. Rahatladım, daha erken, katlanamayız birbirimize. Koyu karanlıklarda belki, aynı yatakta bedenlerimizi sakınarak uyurken. Erken sabahlarda biraz, henüz uyku mahmurluğundan sıyrılmadan. Bayramlarda, zorunlu aile ziyaretlerinde, kısa sürelerde ancak.
Yorgun Anılar Zamanı~Ayşe Sarısayın syf 40’dan selamlar =]
arıkovanınaçomaksokankız 